Նրանից մեծ ուժ էր հորդում. Գոնսալո Հ. Գուարչ (ծնվ. 1945 թ.), իսպանացի գրող

Հունիս 1905

...Նույն գիշեր Անդրանիկ Օզանյանը ներկայացավ Փարիզի Վանդոմ հրապարակի վրա գտնվող գրասենյակ: Ջլապինդ մարդ էր, դեպի հետ սանրած առատ մազերով և արևելյան ոճի մեծ բեղերով:
Կլիներ մոտ քառասուն տարեկան, թեև նրա ասես քարակերտ դեմքին՝ կոպերի տակ և շուրթերի անկյուններում, կնճիռներ էին երևում: Նրանից մեծ ուժ էր հորդում, իսկ մուգ աչքերը ծակում - անցնում էին դիմացինի միջով:

Խոսքով հանդես եկավ Անդրանիկը.
- Իմ կարծիքով՝ թուրքերն ուզում են ազատվել բոլոր նրանցից, ովքեր իրենց ռասային չեն պատկանում: Մենք ավելորդ ենք. ոչ միայն հայերս, բայց ամենից շատ հայերս: Թուրքերը չեն ընդունում մեր մշակույթը, ոչ էլ մեր կրոնը, ոչ էլ մեր լեզուն ու դրանցից բխող մեր հոգեղեն կերտվածքը: Կուզենային վերացնել մեր բանաստեղծներին, գրողներին, փիլիսոփաներին, երգահաններին...և, անշուշտ, մեր զինվորներին: Կուզենային վերացնել մեր հետքերը, մեր խաչքարերը, մեր մատուռները, եկեղեցիները, ցանկացած վկայություն կամ նշան, որ այնտեղ երբևէ հինավուրց մի ազգ խաղաղ ապրել է իր սեփական երկրում: Չեն կարող հանդուրժել, որ մենք պաշտպանում ենք մեր իրավունքները: Նրանց համար դա անընդունելի է, բայց ես ձեզ խոստանում եմ. քանի դեռ Աստված մեզ ուժ ու կորով է տալիս, մենք կդիմակայենք:
(«Հայոց կտակ» գրքից, ԵՊՀ հրատ., 2011թ.)

Կարլ Յալանուզյանի ֆեյսբուքյան էջից

Մեկնաբանություններ